ေက်ာင္းထဲက ဘ၀မ်ား
Written By - တင္ယုႏြယ္
ဒီေက်ာင္းမွာ အသက္ သုံးႏွစ္ေလာက္ကေန တကၠသိုလ္ပညာသင္ျပီး ဘြဲ႕ရၿပီးတဲ့ သူေတြအထိ ရွိတယ္။ ဒီေက်ာင္းမွာ ကခ်င္၊ ခ်င္း၊ ပေလာင္၊ ကရင္၊ ရွမ္း၊ ရခိုင္စတဲ့ လူမ်ဳိးစံု ရွိတယ္။ ဒီေက်ာင္းမွာ မိဘစံုရွိတဲ့သူ ရွိသလို မိဘမစံုတဲ့သူ၊ မိဘမဲ့တဲ့ သူေတြ စုေနေသးတယ္။ ဒီေက်ာင္းမွာ ဘ၀စံုစံုကိုလည္း ေတြ႕ႏိုင္ေသးတယ္။ ဒီေက်ာင္းဆိုတာ ေဒသ အသီးသီးက အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ ေရာက္လာသူေတြကို စား၊ ၀တ္၊ ေနေရး တာ၀န္ယူေပးေနတဲ့ သန္လ်င္ၿမိဳ႕ ေက်ာက္ေရတြင္းေက်းရြာမွာရွိတဲ့ ပရဟိတေက်ာင္းေလး တစ္ေက်ာင္းပါ။
ပရဟိတေက်ာင္းဆိုေပမယ့္ ေက်ာင္း၀င္ေၾကး၊ ေက်ာင္းလခ၊ စားစရိတ္ေတြနဲ႕ ဖြင့္လွစ္ထားတဲ့ ပုဂၢလိကေဘာ္ဒါလား ထင္ရပါတယ္။ ေက်ာင္းမွာ ထမင္းစားေဆာင္၊ စာသင္ေဆာင္၊ ကစားကြင္း၊ ေနစရာအခန္း၊ ဆရာ၊ ဆရာမစတဲ့ ပုဂၢလိက ေဘာ္ဒါေဆာင္တစ္ခုလို အဆင့္ျမင့္ ေထာက္ကူပစၥည္းေတြ မရွိေပမယ့္ အေျခခံသင္ၾကားမႈအတြက္ ဖတ္စာအုပ္၊ ဗလာစာအုပ္၊ စာေရးစားပြဲခံု စတဲ့လိုအပ္ခ်က္ေတြကို ျဖည့္ဆည္းေပးထားပါတယ္။ ႐ုပ္၀တၱဳပိုင္းအရ ကြာျခားမႈရွိႏုိင္ေပမယ့္ စိတ္ႏွလံုးထားမႈရဲ႕ ေမတၱာတရားနဲ႔ လံုျခံဳမႈကို အျပည့္ေပးထားႏိုင္တဲ့ ေက်ာင္းပါ။ ဒီပရဟိတေက်ာင္းက ထမင္းေကြၽးတယ္၊ ေနစရာေပးတယ္။ ၀တ္စရာရသလို၊ ေက်ာင္းၿပီးရင္လည္း ေက်ာင္းကိုလာေရာက္ၾကတဲ့ အလွဴရွင္ေတြရဲ႕အဆက္အသြယ္နဲ႔ လုပ္ငန္းခြင္ ၀င္ႏိုင္ေသးတယ္။
ေက်ာင္းကို ဆရာေတာ္ ဘဒၵႏၲဒႏၵ၀ႎသက ဦးစီးအုပ္ခ်ဳပ္ပါတယ္။ သံဃာ၊ ကိုရင္ငယ္ေတြ ရွိသလို အနယ္နယ္အရပ္ရပ္က ဘ၀အေၾကာင္းေတြ၊ မတူညီဘဲ ေရာက္လာၾကတဲ့ ကေလးငယ္အပါအ၀င္ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ရွိသူေတြ အားလံုးေပါင္း အေယာက္ ၆၅၀ ေက်ာ္ရွိပါတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္အထိ ဦးေရ ၄၀၀ ေက်ာ္ပဲရွိရာကေန ဒီႏွစ္မွာေတာ့ ၂၀၀ ေက်ာ္ တိုးလာပါတယ္။ တိုးလာတဲ့သူေတြက ရွမ္းျပည္ဘက္က ေရာက္လာတဲ့ ကေလးေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ေဒသအေျခအေန မတည္ၿငိမ္မႈေတြေၾကာင့္ မိဘေတြအေနနဲ႔ ကေလးငယ္ေတြရဲ႕ပညာသင္ၾကားမႈ၊ စား၀တ္ေနေရးပိုင္းကို အျပည့္အ၀ တာ၀န္မယူႏိုင္တာေၾကာင့္ ပညာလည္း သင္ၾကားႏိုင္၊ စား၊ ၀တ္၊ ေနေရးနဲ႔ ဘ၀တစ္ခု ရပ္တည္ဖို႔အတြက္ ဒီေက်ာင္းကို လႊတ္လိုက္ၾကတယ္လို႕ ဆရာေတာ္က မိန္႕ပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ ကေတာ့ မိဘမရွိေတာ့တာေၾကာင့္ အိမ္နီးခ်င္းေတြနဲ႔ ေဆြမ်ဳိးေတြကေန အဆက္အသြယ္နဲ႔ ဒီေက်ာင္းကို ေရာက္လာၾကတာလည္း ရွိတယ္လို႔ ဆရာေတာ္က မိန္႔ပါတယ္။
ဘ၀စံုနဲ႔ေရာက္လာၾကတာေၾကာင့္ နာမည္ရင္းေတြရွိသလို ေရာက္လာတဲ့ အေၾကာင္းတရားေပၚမူတည္ၿပီး ဆရာေတာ္က နာမည္မွည့္ေပးထားတဲ့ သူေတြလည္းရွိတယ္။ နာမည္အဆန္းတစ္ခုအေနနဲ႔ ၾကားရတာေၾကာင့္ ဘာေၾကာင့္ ဒီနာမည္ေပးထားတာလဲ ဆရာေတာ္ကို ေလွ်ာက္ေမးမိပါတယ္။ နာမည္က ေမာင္“ရထား”တဲ့။ အေဖျဖစ္သူနဲ႕ မႏၲေလးကေန လိုက္ပါခဲ့ၿပီး ရထားေပၚမွာ ဖခင္ျဖစ္သူက ႐ုတ္တရက္ဆံုးသြားကာ ကေလးငယ္တစ္ဦးတည္း က်န္ခဲ့တာကိုေတြ႕ရွိၿပီး ေက်ာင္းကိုေရာက္ရွိလာတာေၾကာင့္ ေခၚယူေကြၽးေမြး ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ျပီး ဆရာေတာ္က “ရထား”လို႕ခ်စ္စႏိုး နာမည္ေပးထားပါတယ္။ စေတြ႕တုန္းက အသက္ ႏွစ္ ႏွစ္ပဲရွိေသးၿပီး အခုေတာ့ ေလးႏွစ္၀န္းက်င္ရွိခဲ့ၿပီ။ ေနာက္ႏွစ္ဆို ေက်ာင္းက အစ္ကိုေတြ၊ အစ္မေတြလို စာသင္ရေတာ့မယ့္ ကေလးပါ။ ရထားလို အရြယ္တူကေလးေတြျဖစ္တဲ့ စိုင္းပန္ေလးရဲ႕ဘ၀ကလည္းတစ္မ်ဳိးပါ။ ေမြးခ်င္းေမာင္ႏွမ ေျခာက္ေယာက္ရွိၿပီး သူ႔ရဲ႕အထက္မွာ အစ္ကို ႏွစ္ေယာက္၊ အစ္မ တစ္ေယာက္နဲ႔ ေအာက္မွာ ညီေလး ႏွစ္ေယာက္တဲ့။ ေဒသ မတည္ၿငိမ္တာေၾကာင့္ အေဖ၊ အေမက ပညာသင္ၾကားဖို႕၊ စား၊ ၀တ္၊ ေနမႈအတြက္ စိုင္းပန္ေလးဟာ ဒီေက်ာင္း ေရာက္လာခဲ့ရတယ္။ ဒီေက်ာင္းမွာ စိုင္းပန္တို႔လို ရြယ္တူေတြနဲ႕ ကစားရတယ္။ စားရတယ္၊ အိပ္စရာေနရာရွိလို႕လားမသိပါ။ စိုင္းပန္ ေပ်ာ္လားေမးေတာ့ ေပ်ာ္တယ္ဆိုကာ ျပံဳးၿပီးေျဖတယ္။
ေက်ာင္းေလးထဲက ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ ညီမေလးတစ္ဦးကေတာ့ သူ႔အသက္ ၁၃ ႏွစ္မွာ အစ္ကိုျဖစ္သူက ေခၚလာမႈေၾကာင့္ ကရင္ျပည္နယ္ ေကာ့ကရိတ္ကေန ရန္ကုန္ကို ေရာက္ၿပီး ဒီပရဟိတေက်ာင္းေလးကို ေရာက္လာခဲ့တယ္လို႔ ေျပာျပပါတယ္။ အေဖ မရွိေတာ့ဘဲ အေမပဲရွိၿပီး အစ္ကိုျဖစ္သူကေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတစ္ခုမွာ ကိုရင္၀တ္ၿပီး ပရိယတၱိပညာေတြကို သင္ၾကားေနတယ္တဲ့။ ပရဟိတေက်ာင္းကိုေရာက္ေတာ့ ရွစ္တန္းမွ ပညာဆက္သင္ရၿပီး အခု ရန္ကုန္အေရွ႕ပိုင္းတကၠသိုလ္ကေန သခ်ၤာေနာက္ဆံုးႏွစ္ကို စာေမးပြဲေျဖထားၿပီးၿပီ ျဖစ္တယ္။ ဆရာေတာ္က ပညာသင္ေပးၿပီး ေက်ာင္းစရိတ္ေပးသလို သြားဖို႕၊ လာဖို႕အတြက္ တစ္ပတ္စာမုန္႔ဖိုးလည္း ေပးတယ္တဲ့။ ၀တ္ဖို႔အတြက္ကလည္း မပူရပါတဲ့။ အလွဴရွင္ေတြယူလာတဲ့ တစ္ပတ္ႏြမ္းေလးေတြထဲက ကိုယ္နဲ႔ေတာ္တဲ့အ၀တ္ေတြကို ရၾကတယ္။ ေက်ာင္းၿပီး စားေမးပြဲေျဖၿပီးတာေၾကာင့္ ဆရာေတာ္ဆီ ပံုမွန္လာေရာက္လွဴဒါန္းေနတဲ့ အလွဴရွင္ေတြရဲ႕ လုပ္ငန္းလိုအပ္ခ်က္ေပၚမူတည္ၿပီး ဆရာေတာ္က အလုပ္ လုပ္ကိုင္ဖို႔ စီစဥ္ေပးျပန္ပါတယ္။
ဒါတင္မကေသးဘူး။ အခ်ိန္တန္ အရြယ္ေရာက္လာတဲ့ ေက်ာင္းရွိကေလးေတြထဲက ၾကင္ေဖာ္ရွိလာတာေၾကာင့္ လာေရာက္ေတာင္းရမ္းလာတဲ့အခါ ဆရာေတာ္ကပဲ ဦးစီးၿပီး မိဘရွိေသးတဲ့ကေလးေတြကို မိဘေတြဆီ ဆက္သြယ္ၿပီး“အ၀ါဟ ၀ိ၀ါဟ”မဂၤလာအမႈကိုလည္း စီစဥ္ေပးျပန္ပါေသးသတဲ့။
ပရဟိတေက်ာင္းေလးက ေက်ာင္းရွိ သံဃာနဲ႔ ကေလးအရြယ္စံုေတြအတြက္ နံနက္စာ၊ ေန႔လယ္စာ၊ ညစာေတြကို တာ၀န္ယူခ်က္ျပဳတ္ေကြၽးေမြးေပး၊ ခ်က္ျပဳတ္ေရး တာ၀န္ခံ ေဒၚသီတာက ေက်ာင္းရဲ႕စားစရိတ္ကိုေတာ့ ဆရာေတာ္က တရားေဟာၿပီးရလာတဲ့ အလွဴေငြေတြနဲ႔ ေကြၽးေမြးသလို အေၾကာင္းသိအလွဴရွင္ေတြရဲ႕ အဆက္အသြယ္နဲ႔ လာေရာက္ေကြၽးေမြးတဲ့ အလွဴရွင္ေတြေၾကာင့္ ကေလးေတြဟာ အလွဴရွင္မရွိတဲ့ရက္အခ်ဳိ႕က လြဲရင္အသားဟင္းနဲ႕အရန္ဟင္းကို ၀၀လင္လင္ စားႏိုင္ၾကပါတယ္တဲ့။ အလွဴရွင္မရွိတဲ့ရက္ ဆိုရင္ေတာ့ ေက်ာင္းမွာ လာလွဴထားတဲ့ ပဲ၊ အာလူးေတြနဲ႔ သင့္ေတာ္သလို ခ်က္ျပဳတ္ေကြၽးေမြးၿပီး အလွဴရွင္ရွိရင္ေတာ့ အသားဟင္းနဲ႔ ခ်က္ျပဳတ္ေကြၽးေမြးပါတယ္။ တစ္ေန႔ကို နံနက္စာနဲ႕ညစာအတြက္ ဆန္ႏွစ္အိတ္ ခ်က္ရပါတယ္။
ဒီပရဟိတေက်ာင္းေလးဟာ ဘာပဲေျပာေျပာ၊ ကေလးငယ္ေတြရဲ႕ ဒုတိယအိမ္ပါပဲ။ ေမာင္ႏွမအရင္းေတြနဲ႕အတူမေနရေပမယ့္ ရြယ္တူ၊ အစ္ကို၊ အစ္မေတြနဲ႔ တူတူေနရၿပီး ေရွ႕ဆက္ရမယ့္ဘ၀ေလးေတြမွာ အဆင္ေျပစြာေနႏိုင္ဖုိ႔ မိဘအျဖစ္ ဆရာေတာ္ရဲ႕ သြန္သင္မႈေအာက္မွာ ရွိၾကရပါတယ္။ လူမ်ဳိးမတူ၊ ဘာသာမတူ၊ စ႐ိုက္မတူေပမယ့္ သူတို႔ေလးေတြဟာ မူရင္းမိဘအိမ္လိုပဲ ဒုတိယအိမ္ျဖစ္တဲ့ ဒီပရဟိတေက်ာင္းေလးမွာ လံုျခံဳစြာေနထိုင္ခြင့္ရတယ္။
အမွန္ေတာ့ ဒီလိုပရဟိတေက်ာင္းေတြဟာ ဒီတစ္ေနရာတည္းမွာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အမ်ားအက်ဳိးအတြက္ ကိုယ္တတ္ႏိုင္သေလာက္ တစ္ပိုင္တစ္ႏိုင္ ဖြင့္လွစ္ထားၾကတဲ့ ပရဟိတေက်ာင္းေတြ ေဒသအႏွံ႔မွာရွိပါတယ္။ ဦးစီးၿပီး ေဆာင္ရြက္ေနၾကတဲ့ သူေတြဟာ ကိုယ့္ႏိုင္ငံအတြင္းရွိ မျပည့္စံုတဲ့ ကေလးငယ္ဘ၀ေလးေတြကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေကာင္းမြန္ေအာင္ ပ်ဳိးေထာင္ေပးၾကတာေၾကာင့္ ဥယ်ာဥ္မွဴးေတြရဲ႕စိတ္၊ ေစတနာ ျဖစ္ေနၿပီး ေမတၱာတရားအေနနဲ႔လည္း မြန္ျမတ္သန္႔စင္လြန္းလွပါတယ္။
လက္ရွိ ဖြံ႕ၿဖိဳးဆဲႏိုင္ငံလို႕ၾကားေကာင္းေအာင္ေျပာေနတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြက္ ပရဟိတေက်ာင္းေတြဟာ စား၊ ၀တ္၊ ေနေရး ခက္ခဲမႈ ရွိေနၾကတဲ့ ေဒသအသီးသီးရွိ အေျခခံလူတန္းစားေတြအတြက္ အားထားစရာပါ။ ဒီလိုပရဟိတေက်ာင္းေတြကေန တိုင္းျပည္ အတြက္ ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ ဦးေဆာင္ႏိုင္မႈေနရာမွာ ပါ၀င္လာႏိုင္တဲ့ ကေလးငယ္၊ လူငယ္ေတြဟာ အေရအတြက္ နည္းႏိုင္တယ္ဆိုဦးေတာ့ သူတို႕ေတြရဲ႕ဘ၀ဟာ အတန္အသင့္ေကာင္းမြန္မႈကို ပိုင္ဆိုင္ၾကမွာေတာ့ အေသအခ်ာပါပဲ။
(သန္လ်င္ၿမိဳ႕၊ ေက်ာက္ေရတြင္းေက်းရြာ ပရဟိတေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္းရွိ ကေလးငယ္မ်ား ထမင္းမစားမီ ဆုေတာင္းေမတၱာပုိ႔သေနစဥ္)
Eleven Media Group
